Ayrıntılar

Hüseyin Canerik tarafından yazıldı.

12 Temmuz’da, Kırmızıköprü’den, Efeağılı köyüne yürüyerek gidiyoruz. Yürüyüşümüz, 05.25’te başlıyor. İki ablamla, emekli öğretmen Medine Arslan ve Nimet Aslan’la birlikte düşüyoruz yola.  Efeağılı’ya gitmek için Kırmızıköprü-Salördek-Çatalyaka güzergâhını izliyoruz. Yolun büyük bölümü yokuş. O nedenle ağır ağır yürüyoruz. 

Çatalyaka Vılemezar’da, Gök de bize katılıyor.  Gök, okul arkadaşım sevgili Haydar Gül’ün köpeği. Haydar’a,  Vılemezar’da,  geçen yıl genç yaşta aramızdan ayrılan Hasan Munzur Geyik anısına yaptırılan çeşmeyi sularken rastlıyoruz. Haydar’dan, birkaç yaşında olduğunu sandığımız Gök’ün henüz dokuz aylık olduğunu öğrendiğimizde şaşkınlığımızı gizleyemiyoruz. Haydar, ayılardan dolayı, köpeği de yanımıza almamızı öneriyor. Gök’le  daha önce yaşadığımız ‘gerginlik’ sona erdiği için sevinç içinde  yola devam ediyoruz.  

Çatalyaka’dan sonra, Beğendik köyüne varmadan, sağa sapıyoruz. Sağa saptıktan kısa bir sonra yol ikiye ayrılıyor. Sola sapan yol Kuhtarı’na  gidiyor. Kuhtarı köyünde yaşayan kimse yok. Sağa sapan  yoldan Efeağılı’ya devam ediyoruz. Ormanda açılan köy yolu, bir mühendislik faciası olarak tarihe geçecek gibi görünüyor. Doğal bitki örtüsüne zarar verilmeden yapılması gereken yolda doğanın korunmasına özen gösterilmediği açık. Ormanda açılan yolun her iki yanı meşe, kavak, ceviz, elma, alıç, armut ve çınarlarla kaplı. Ormanın ana bitki örtüsü meşe. Meşeyi kavak izliyor. Çınar,  az olsa da varlığını sürdüren ağaçlardan.

Yola çıktığımızda çok serindi. Güneşle birlikte hava ısınıyor, terlemeye başlıyoruz. Kavak yapraklarının hışırtısı, yaklaşan rüzgârı müjdeliyor. Ormanı nazlı nazlı okşayan rüzgârla ferahlıyoruz. Rüzgâr, Efeağılı ormanından kucakladığı güzel kokuları cömertçe paylaşıyor. Her bitki kendine özgü bir koku yayar.  Melisa kokusundan kuvvet alıyoruz.

Adımlarımız  hızlanıyor…