Ayrıntılar

Hüseyin Canerik tarafından yazıldı.

Hakkı 

Sıradağların eteğindeki köyde kendi hâlinde yaşıyorlardı. Çoğu, Haşmetmeâblarının varlığından bile haberdar değildi. Yıldız Sarayı’ndaki entrikalar, Resneli Niyazi’nin başkaldırısı, Babıali baskınları sanki Kaf Dağı’nın arkasındaydı.

İmparatorluğun dağılma yıllarında işgal güçlerine karşı omuz omuza çarpışmış, Çanakkale’de kemikleri birbirine karışmıştı. Bazıları Sarıkamış’ta donarak ebediyete uğurlanmıştı.

Aradan fazla zaman geçmemişti.

Haklarında raporlar hazırlanmış,  koca bir coğrafya kırmızı çarpıyla işaretlenmişti.  Masa başında üretilen raporlardan haberleri yoktu. O raporlara göre ‘ıslah’ edilmeleri, ‘medeniyete açılmaları’ gerekiyordu.     

Pülümür’ün güneybatısındaki köyün sakinleri, kapıyı çalan medeniyetten tedirgindi.

Toprak damlı evler terk edilmiş, sık meşe ormanı ya da mağaralarda zor günler başlamıştı.

Meşe ormanında can derdine düşen ailelerden biri üç çocukluydu.  Çocukların büyüğü 5, ortancası 3 yaşındaydı. En küçüğü  Sose  7 aylıktı. Aile, çocuklarını  beslemek için ineğini de beraberinde götürmüştü.  Her ne olmuşsa inek ortadan kaybolmuştu.  Baba, ineği bulmak için mağaraların yolunu tutarken, çocuklar acıkmıştı.  Acıkan bebek ağlamaya başlamış, bir türlü susturulamamıştı.  Ölümden kaçan köylüler, çocuklu anneyi orada bırakıp yola düşmüştü. Anne üç çocuğuyla bir başına kalmıştı. Topluluğun gerisinde kalan anne en zor kararını vermiş, iki çocuğuyla yola devam etmişti.