OKUL MÜDÜRÜ

İlkokulda öğretmenlerimiz vardı. Hepsi sınıfa girerdi. Ellerinde tespih koridorda dolaşan, öğrenci ya da öğretmenlere fırça atan müdürümüz yoktu. Mezra Köyü İlkokulunun girişinde, solda yer alan  müdür odasında  makam koltuğu yoktu. Müdür odası olarak ayrılan odada okulun araç gereçleri olurdu.

Müdür odası aynı zamanda  okul kütüphanesiydi.  Sevgili öğretmenimiz Kemal Cahit Akçiçek,  müdür odasında özenle korunan kitapları bize ödünç verirdi. Öğretmenimin  bana verdiği kitaplardan aklımda sadece biri kalmış:

Uçak

Yıl, 1975 olmalı.

Henüz 3. sınıftaydım.

Kitap, aklımda kaldığı kadarıyla, mavi kapaklıydı.  Çok emin olmamakla birlikte TÜBİTAK vb. kurumlardan biri tarafından yayımlanmıştı. Sayfa sayısı,  50’yi geçmiyordu. Kitapta, uçakla ilgili bilgiler görsellerle destekleniyordu.

Kitabı alır almaz eve uçtum! İki katlı toprak evimizin penceresine oturdum ve sayfaları çevirmeye başladım. Paşa dedemin 1950’lerde yaptırdığı evin duvarı taştan örülmüştü. Duvarlar çok kalın olduğu için, pencere bir tür dolap işlevi görürdü.

Kitabı okuduktan sonra öğretmenime teslim ettim.

Öğretmenimizin izinli olduğu günlerde Hasan Hüseyin Renkal bizi okuturdu. Renkal öğretmenimiz, o tarihlerde 4. ve 5. sınıfların öğretmeniydi. Okulda tek öğretmen kalınca bütün sınıflar bir arada eğitim görürdü.  Renkal öğretmenimiz Matematik derslerinde bize Paşa Oyunu oynatırdı.  Bu oyunla, öğrencilere çarpım tablosunun kavratılması amaçlanırdı. Tahtaya kaldırılan birkaç öğrenciye sınıftaki diğer öğrenciler çarpım tablosunu sorardı.  Oyunda başarılı olanlar “Paşa” olurdu.

Paşa olma çabası, çarpma  işleminin kavranmasında oldukça etkili olurdu. 

Paşa Oyunu’nu genelde üst sınıflardan bir arkadaşımız  yönetirdi. O öğrenci de genelde Hayri Yaman olurdu.

O yıllarda okulumuzun müdürü kimdi? Kemal Cahit Akçiçek miydi, yoksa Hasan Hüseyin Renkal mıydı? Bu konuda hiçbir fikrim yok. Bunun nedeni, okulda müdürlükle ilgili herhangi bir uygulamaya tanık olmamamızdı.

Okul müdürleri derslere girer, okuldaki bütün faaliyetlerde rol alırdı.

Bu uygulama 12 Eylül 1980’e kadar devam etti.

Pülümür Lisesi Müdürü Haydar Şengül, Fizik öğretmeniydi ve derslerimize girerdi.

Haydar Şengül’den sonra Mustafa Budanur müdür oldu. O da derse giriyordu.

Sanırım Eyyüp Acar ile Vedat Erdoğan Nalbantçı’nın müdürlüklerinde müdürlerin okutmaları gereken ders saati sayısı, 6’ya indirilmişti.

Darbeden birkaç yıl sonra okul müdürlerinin okuttukları ders saatlerine sınırlama getirildi.

Müdürler artık haftada 6 saat derse giriyordu.

Öğretmenler, müdür ya da müdür yardımcısı olma konusunda isteksizdi.  Okullarda  yönetici ihtiyacı doğduğunda, görevi ricayla kabul edenlerin sayısı oldukça yüksekti. O göreve atananlar, bugünkü yöneticilerle kıyaslandığında, daha nitelikliydi.

Siyasi müdahaleler, eğitim sisteminin insan kaynaklarını da olumsuz yönde etkiledi. Mülakata dayalı yönetici atamaları, eski yöneticileri mumla aratmaktadır. En yeteneksiz ve birikimsiz kişilerin, sonucu önceden belli bir mülakatla okul yöneticisi olarak görevlendirilmeleri Türk eğitim sistemini tahrip etmektedir.

2014 yılında mülakatla yapılan ve bugün de aynı yöntemle devam eden müdür atamaları, sistemin nitelikli yönetici arayışından kesin olarak vazgeçtiğini göstermektedir.

Parmakta taşınan yüzüğün hammaddesine bakarak yönetici atamak, Türkiye için bir felakettir.

Murtaza Faik Karabaş da o müdürlerden biri… Adam cemaatin dizi dibinde büyümüş. Görevde yükselmesini cemaate borçlu. Cemaatin henüz terör örgütü olarak görülmediği süreçte,  örgütün etinden ve sütünden yararlanmış.

Yöneticilik sınavlarında herhangi bir başarı gösterememiş.

‘Abi’lerinin inisiyatifiyle sınavsız yöneticilik görevlerine getirilmiş.

Sistem onun imdadına yetişmiş ve sınavı kaldırmış.

Ancak o zaman müdür olabilmiş.

Kişisel çıkarları için her renge bürünür. 

Bir öğretmene yakışmayan tutum ve davranışların ne olduğunu merak edenler, Murtaza’ya büyüteç tutabilir. Onun yaşamı ve yaşantısı, Türk öğretmenini çürütme sürecinin kavranması bakımından ibretlik derslerle doludur.

Onun için kurumun çıkarları değil, kendi çıkarları birinci derecede önemlidir.

Tam bir sınav avcısı!

Bütün ömrü sınav görevi kovalamakla geçer.

Hangi sınavdan kaç TL alınacağı, hangisinin daha kârlı olduğu ondan öğrenilebilir.

Daha kârlı bir sınav görevi için, okulunda  hafta sonu verilen ücretsiz kursları iptal edecek kadar gözü kara!

Turgut Özal’ın ‘işini bilen memur’u…

Kamuoyu, atandığı okulu batırmak için yoğun çaba harcadığı konusunda hemfikir.

Edep, erkân bilmez.

Kirli düşüncelerini, yanına aldığı Seyfullah Batakoğlu adlı bir maganda aracılığı ile uygular.  Bütün pis işlerini ona gördürür. Magandanın rahatsız edici davranışları, aslında onun pratiğidir. Doğrusu, maganda ondan daha dürüsttür. Ne yazık ki,  maganda,  Murtaza’nın çürük kişiliğini hiçbir zaman öğrenemeyecek ve onun art niyetle kullandığı bir alet olmaktan kurtulamayacaktır.

Velilere, öğretmenlere ve yardımcı hizmetler personeline karşı saygısız.

Öğrencilere karşı acımasız.

Tam bir  terbiye yoksulu!

Gücünü, yetenek ve birikimlerinden değil ‘abi’lerinden alır.

Görevi devraldığı çalışma arkadaşını, tam bir yıl sonra, kendisine evrak vermedi diye ihbar eden biri. O belgeler makam odasındaki dosyadan çıktığında özür dilemeyi aklından bile geçirmeyen bir düşkün.

Okulun yüzyıllık belgelerini üç kuruşa pazarlayan bir yeni dünya tüccarı! Başı sıkıştığında, olayı arkadaşının üzerine yıkarak kurtulan bir  küçük  adam…

Daha doğrusu küçülen bir adam.

Okulunun akademik ve sosyal başarısı için telefonun tuşlarına dokunmaktan bile aciz. ‘Abi’lerini görkemli bir müdür odası için sık sık rahatsız eder.

Alo, abi, bana görkemli bir makam koltuğu ayarla…

Bir de masa… Dikkat çekici olsun…

Koltuk takımını unutma sakın…

Koltukçu müdür!

Okullara koltuklarıyla, masalarıyla, pahalı bilgisayarlarıyla gelirler.

Bazı zavallıların bunu ‘hizmet’olarak gördüğü de olur.

Evet, bunlar hizmet adamları, ‘abi’lerine hizmette kusur etmezler.

O ve onun gibiler, pahalı ve lüks  koltuk takımı olmadan görev yapamazlar. Müdürlüğü  görkemli bir makamdan ibaret  sanırlar. Kamu görev bilincinden, millete hizmet ve fedakârlık duygusundan yoksunlar.

Yaşamını Türk millî eğitimine adayan ve 85 yaşındayken 85. kitabı yayımlanan emekli öğretmen ve ilköğretim müfettişi  Hüseyin Hüsnü Tekışık’ın, sandık tahtalarından yaptığı çalışma masası, onlar için hiçbir şey ifade etmez.

Vatana ve millete bağlılık, millete adanmışlık, bağımsız ve egemen bir Türkiye gibi değerlerin kıyısına bile yaklaşmazlar.

ABD’nin  hedef aldığı kişi ve kurumlara düşmanlık beslerler.

Murtaza’nın millî bilinci,‘abi’leri gibi,  parmağına geçirdiği koca gümüş yüzükten ibarettir.

Murtazalar göreve başladığında rozetçilerin nasıl tavır aldığını merak eden var mı?

Göreve başladıklarında bazı rozet Atatürkçülerinin övgülerine mazhar olurlar.

Rozet Atatürkçüleri!

Yakalarında Atatürk rozeti taşıyıp  Amerikancı bir sendikaya üye olanlar.

Dersine girdiği öğrencilere özel ders verenler…

Türkiye’yi hedef alan eylemlere karşı en küçük bir duyarlığa sahip olmayanlar.

Buyrun müdürüm, emriniz olur.

Gerici otoriteye kayıtsız koşulsuz boyun eğen,  sapı silik insanlar…. (Bu deyim, rahmetli Hasan Yalçın’a aittir).

Okulun zaman çizelgesini, okuldan bir an önce kaçmak için değiştiren rozetçiler.

Okulu sevmezler.

Okul onlar için sadece bir kartvizittir.

Bunlara para lazım, ev lazım, araba lazım. Birinci evden sonra ikinci ev, birinci arabadan sonra ikinci araba lazım. Arabanın modelinin değiştirilmesi lazım.

Kısacası, para lazım!

Bunlar, gariban bir aşçının yaptığı üç çeşit ev yemeğine  sekiz TL’yi fazla gören insanlardır.

Bir liralık çay için çaycıyla münakaşa ettikleri de olur.

Para eve, arabaya, arsaya lazım.

Yemeğe, içmeye, gazete ve kitaba değil!

İçlerinde yaşamı boyunca bir meslek dergisine abone olana ya da okuyana rastlayamazsınız.

Murtaza, aynı zamanda rozetçilerin para kaynağı. Nasıl mı? Okuldan çalınan zamanı onların hizmetine sunarak dünya nimetlerinden sebeplenmelerine yardımcı oluyor. Öğrencilerin yemek  ve dinlenme sürelerinden çalınan zamanı  piyasaya sunma becerisi de diyebiliriz buna. Lokmalar öğrenci ve öğretmenlerin boğazına mı dizilmiş, bazı öğrenciler yemek kuyruğundan eli boş mu dönmüş, onların umurunda bile değil.

 ‘Abi’leri ona manevi değeri büyük bir okulu yıkıma uğratma görevi vermişlerdi. Bu amaca hizmette kusur etmedi. Okulun birlik, kardeşlik ve dayanışma iklimini zehirledi. Okul, deneyimli öğretmenlerini kaybetti. Akademik başarısı sıfırlandı.  Yılda onlarca sosyal faaliyet gerçekleştirilen okulda, Murtaza’nın döneminde yaprak bile kımıldamadı.

Kirli eylemlerine engel olduğunu düşündüğü çalışma arkadaşlarını ‘abi’lerine ihbar etti.

Eylemlerini, çevresindeki namuslu insanları hedef alarak artırmaya çalışırken 15 Temmuz patladı!

Türk Silahlı Kuvvetleri (TSK), Türk Milletiyle el ele vererek. 15 Temmuz Amerikancı FETÖ kalkışmasını ezdi.  Terör estiren, ‘abi’ler ve ‘abla’lar, Türk yargısının eline düşmüşlerdi.

Türkiye, ölü toprağını  üzerinden atıyordu.

NATO üyeliğiyle birlikte Türkiye’nin başına bela olan Gladyo temizleniyordu.

Murtaza’nın ‘abi’ ve ‘abla’larına kelepçe takılıyordu.

Sıra eğitimdeki FETÖ elemanlarına gelmişti.

Murtaza, bir gün Millî Eğitim Müdürlüğünden bir telefon aldı. Kuruma gelmesi talimatı veriliyordu.

Demek  sıra ona gelmişti.

Dizlerinin bağı çözüldü.

Tansiyonu fırladı.

Başı döndü.

Elleri titredi.

Dakikalarca gözlüğünü aradı, bulamadı.

Oysa gözlüğünü çıkarmamıştı.

Kalp atışlarını duymayan kalmadı.

Arabasını kullanacak mecali kalmamıştı.

Yanındaki magandaya güçlükle şunları söyleyebildi:

Beni Millî Eğitime bırak, yandım!

O daha kuruma gitmeden iki sivil polis odasına girdi.

Odanın  kapısını bile çalmadılar.

Cumhuriyet  Savcılığının gözaltı kararı yüzüne okunduğunda  âdeta bir kar gibi eridi ve yere yığıldı.

İki polis, Murtaza’nın koluna girdi.

Murtaza bitmiş, Murtazalık dönemi artık geride kalmıştı.

Türkiye, tıpkı Kurtuluş Savaşı’ndaki gibi, düşmanın, bileğine geçirdiği kelepçeleri kırıyor ve düşmana takıyordu.

Murtaza’nın bileklerine takılan kelepçe Türk malıydı!  

 

11.08.2017/ Kırmızıköprü-Pülümür

 

 

  • Related Posts

    AMASYA GÜMÜŞHACIKÖY BEDEN KÖYÜNDE BİR DERSİM SÜRGÜNÜ: PÜLÜMÜR SALÖRDEK KÖYÜNDEN KEKO AHMET OĞLU HÜSEYİN ASLAN

    Hüseyin Aslan (1928-1974). Fotoğraf: Ali Rıza Aslan arşivi   Keko oğlu Ali’nin dillere destan malvarlığının, bir ailenin, daha doğrusu bir köyün kaderinde oynayabileceği rol kimsenin aklına gelmemişti. Ali Arslan (Aliye…

    PÜLÜMÜR AKDİK ŞİHAN KÖYÜNÜN ÜNLÜ FUTBOLCUSU MUSA PEKİN

    Musa Pekin, Kahramanmaraşspor formasıyla.   Pülümür Vadisi’nin batısında yükselen toprak damlı evler… Usta ellerin işlediği kesme taş yapılar. Tek ya da iki katlı evler, zorluklarla mücadele eden bir kuşağın ürünü.…

    Bir yanıt yazın

    E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir

    Kaçırdıkların

    PÜLÜMÜR KIRMIZIKÖPRÜ ÇAĞILE VE DEMİRE YAYLALARINDAN ESİNTİLER

    • Aralık 4, 2024
    • 4 views
    PÜLÜMÜR KIRMIZIKÖPRÜ ÇAĞILE VE DEMİRE YAYLALARINDAN ESİNTİLER

    TERCAN ESENEVLER KÖYÜNDEN ACILI BABA İMAM DÜZ,  TERCAN KÖKPINAR ORTAOKULU  ÖĞRENCİSİ 12 YAŞINDAKİ OĞLU ALİ KAMİL DÜZ İÇİN ADALET ARAYIŞINDA

    • Aralık 1, 2024
    • 34 views
    TERCAN ESENEVLER KÖYÜNDEN ACILI BABA İMAM DÜZ,  TERCAN KÖKPINAR ORTAOKULU  ÖĞRENCİSİ 12 YAŞINDAKİ OĞLU ALİ KAMİL DÜZ İÇİN ADALET ARAYIŞINDA

    CUMHURİYETİN EĞİTİM  SAVAŞÇISI NAZIM MUTLU, “EĞİTİMİMİZİN KARŞI DEVRİMLE SINAVI”YLA  EMPERYALİZM VE İŞ BİRLİKÇİLERİNE MEYDAN OKUYOR

    • Kasım 28, 2024
    • 24 views
    CUMHURİYETİN EĞİTİM  SAVAŞÇISI NAZIM MUTLU, “EĞİTİMİMİZİN KARŞI DEVRİMLE SINAVI”YLA  EMPERYALİZM VE İŞ BİRLİKÇİLERİNE MEYDAN OKUYOR

    PÜLÜMÜR MEZRA KÖYÜ PİŞİ DERESİ KIYISINDA ULU BİR CEVİZ  AĞACI

    • Kasım 19, 2024
    • 23 views
    PÜLÜMÜR MEZRA KÖYÜ PİŞİ DERESİ  KIYISINDA ULU BİR CEVİZ  AĞACI

    PÜLÜMÜR EFEAĞILI KÖYÜNDE  HÜSEYİN (ALİ) ŞANLI’NIN  110 YAŞINDAKİ EVİNDEN ARTAKALANLAR

    • Kasım 5, 2024
    • 51 views
    PÜLÜMÜR EFEAĞILI KÖYÜNDE  HÜSEYİN (ALİ) ŞANLI’NIN  110 YAŞINDAKİ EVİNDEN ARTAKALANLAR

    ORTAOKUL FOTOĞRAFLARIMIZ

    • Ekim 30, 2024
    • 1431 views
    ORTAOKUL FOTOĞRAFLARIMIZ