Halep Şeyh Maksud’dan, zehir solunan Dilovası’na savrulmuşlardı. Anneleri Merve Elmuhammed Elali, evlendirildiğinde henüz on beş yaşındaydı. On altısında anne oldu. Abdurrazzak doğduğunda annesi on altı yaşına yeni girmişti. Merve, on altısında, lise çağında yani, emzirdi ilk bebeğini. Arkadaşları akşam ödevlerini yaparken, yüksek ateşten yanan bebeği için defalarca sabahladı. Kucağında bebek, kim bilir kaç kez hastane yoluna düşmüştür. Uykusuz geçirdiği günler için kimseyi suçlamadı. Ne annesine öfkelendi ne de babasına… Yorgunluğu görev bildi, kaydını tutmadı bin yıllık yorgunluğun.
2015 yılında, ülkeyi kan gölüne çeviren kiralık katillerin zulmünden kurtulmak için hep birlikte yola çıkmışlardı. Abdurrazzak yedi, Karam beş, Sene ise üç yaşındaydı. İnsan simsarlarına, kişi başına 140 lira, yani 65 dolar ödemişlerdi. Sene, annesi ile babasının sırtında yer değiştirdi yol boyunca. İki gün yürümüşlerdi. Elinden tutulan Karam, ne kadar yüreklendirilse de yorgun düştü, ağladı. Onun gözlerinden süzülen yaşlar tozlu yollara damladı. Çocuk gözyaşlarıyla ıslandı yollar… Merve, Türkiye’de Nur Hude’ye hamile kalmıştı. Hastane koridorunda karnı burnunda yürürken, “Bir de çocuk yapıyorlar!” diye aşağılanmıştı. Hemen herkes onların lüks içinde yaşadığını sanır. Şimdi Dilovası’nda, iki aile, üç odalı evde bir arada yaşıyor. Küçük evi dokuz kişi paylaşıyor. Ayda 500 lira kira ödüyorlar. Baba Rabi asgari ücretle çalıştığından, devletten bir kuruş bile yardım alamıyorlar. Abdurrazzak, Karam, Sene ve Nur Hude’ye, mert ve sıcak insanların memleketi Dilovası’ndan el sallıyorum. Kocaeli Büyükşehir Belediyesinin 300 sefer sayılı otobüsünün camına hohluyorum. Buğulanıyor camlar… Cama minik bir kalp çiziyorum sağ işaret parmağımla. Ağır ağır ilerliyor otobüs. Çoğalıyor kalpler… Otobüsün tüm camlarını minik kalpler kaplıyor. Minik kalplerde atıyor yorgun yüreğim.
(Yalova, 1 Ocak 2020)