Baki Bora, 54 yaşında bir ayakkabı ustası. İstanbul doğumlu, on yıldır Derince’de yaşıyor. Derince Deniz Mahallesi İstasyon Caddesi’ndeki atölyesi, on metrekare ya var ya yok. Arada bir ziyaret eder çayını içerim. Arçelik radyosu hep açık olur. Radyodan küçük atölyeye yayılan şarkıların eşliğinde muhabbet ederiz. Sabah 09.00’da açıyor atölyesini. Atölyenin kapanış saati 18.00’i buluyor. Dar ayakkabıları genişletmek için kalıba koyuyor, ayakkabı boyuyor ve tamir ediyor… 15 yaşında başlamış ayakkabıcılığa. Yaklaşık kırk yıldır bu işi yapıyor. Peki nesi var nesi yok? Atölyesine göz gezdiriyorum. Mal varlığı eski bir radyo, boya sandığı, ayakkabı kalıbı, beş tabure ve dört sandalye, vitrinde sergilenen keçeler, birkaç çeşit bağcık, üç makara iplik, iğne, boya ve cila, ayakkabı fırçası, çekecek, duvarda tozlanmış bir resimden oluşuyor.
Ne zaman ayakkabımı boyatsam, parayı zorla veririm. Utana sıkıla alır parayı. Yankesiciliğin itibar gördüğü bir ülkede emeğinin hakkını alırken utanan insanlarımızdan. Bir dikiş makinesi bile yok oysa… Kışın, yanı başındaki Karakaşlar Fırınından aldığı közle ısınıyor. Günlük kazancı? Günde kırk elli lira kazanıyor. Ayda 400 lira kira ödüyor. Her gün iş yapıyor mu, hayır! Bazı günler siftahsız düşüyor evinin yoluna. Üç çocuk babası, torunları da var. Torunlar dede yolu gözler. En azından bir şeker bulma umuduyla, akşam eve dönen dedenin cepleri yoklanır. Dedenin aylık kazancı asgari ücretin de altında. Uzun bir aradan sonra, sağanak yağış altında, Baki Usta’ya uğruyorum. Radyosu, her zaman olduğu gibi, yine açık. Radyodan minik atölyeye yayılan Rumeli ezgilerine kulak veriyorum.
Baki Usta’nın ellerine sinmiş boya kokusu, kırk yıllık zanaatkârın ayakta kalma çabasını özetliyor.
Bir dikiş makinesi bile alamayan kırk yıllık ustanın iyimserliğiyle, İstasyon Caddesi’ne çıkıyorum.
Sırılsıklam oluyorum.
(Körfez, 20 Haziran 2019)